[Lopende Zaken (nieuwsbrief Wandelnet), december 2011]
Boerenlandpaden? Weet ik alles van! Wandelen door het weiland is het mooiste wat er is. Misschien omdat het iets verbodens heeft... je hoort daar eigenlijk niet te zijn. Dat stiekeme begon al toen ik klein was. Je had toen nog korenvelden met klaprozen en korenbloemen blauw. En met geheimzinnige paden door het graan, platgetreden door ons jongetjes, paden naar... ja, waarheen?
Veel later ontdekte ik dat lange-afstandspaden door Europa ook 'boerenlandpaden' zijn. Het meeste land is immers in cultuur gebracht als boerenland. In Engeland hebben ze daarom alle paden door weide en veld tot 'boerenlandpad' uitgeroepen: overal gelden public rights of way.
Maar de meest intense boerenlandervaring overkwam me toen ik als 'omgekeerde pelgrim' van Santiago de Compostela naar Amsterdam wandelde. Logisch: het woord 'pelgrim' is afgeleid van het Latijnse peragrinus: degene die door de velden gaat. Vier maanden lang stapte ik voort langs akkers en korenvelden, bergweiden en wijngaarden.
Onderweg zag ik het boerenleven in al zijn verschijningsvormen. Boerenechtparen in Galicië, zij aan zij voorovergebogen om aan hun minuscule akkertje wat aardappels te ontrukken. Naarmate ik noordelijker kwam steeds grotere velden, met steeds minder mensen en steeds meer machines.
En passant leerde ik dat er regelmaat zit in de inrichting van het boerenland. Ik ontwikkelde een instinct voor de plaats van hekken en muurtjes, de positie van een verre bomenrij - en wist aan de hand daarvan mijn pad te zoeken. Aangekomen in Nederland deed ik hetzelfde aan de hand van kavels en kades, sloten en dijken. Sindsdien stel ik daar een eer in... zelf mijn weg zoeken. Vandaar dat ik met 'boerenlandpaden' weinig ervaring heb.
Een paar weken geleden probeerde ik het weer eens, op eigen houtje een wandeling maken door het boerenland rond de Rietveldse Kade bij Zegveld. Vroeger liep je daar moeiteloos over de langste en mooiste kavels van Nederland naar de Oude Rijn. Maar nu dwongen bordjes en hekken me al gauw terug naar de weg. Nederland wordt steeds meer in partjes verdeeld, ieder met zijn eigen bestemming. De uitkomst is het boerenlandpad. Beter een boerenlandpad dan helemaal geen pad door het boerenland. Alleen jammer van die stiekemigheid... die is weg.